Dumapo ka Sa tulala kong tula Sa bitak-bitak na liwanag Sa nakalulunos na dilim.
Dumapo ka Sa naninilip at ligaw kong tula Sa bitak-bitak na liwanag Sa nakaririmarim na dilim
Sa Colonoscopy Section ng Isang Ospital
Dumapo ka: silip, tulala, bitak-bitak, Nakalulunos, nakaririmarim, tumatak, Nagmarka, sa batuhan, sa hardin, Sa mga taludtod na taimtim Sa ligaw kong tula Sa dilim.
May ipinasok sa kaniyang puwet. Bahagya Siyang namilipit, subalit pinilit Pa rin, lumuluhang tiniis Ang nakaririmarim na sakit. Tumingin Kami sa dambuhalang monitor, nagdarasal Na wala sanang makitang bukol, Na parang pumasok lang kami sa time tunnel Upang maibalik ang panahon Noong bata pa kaming magkakapatid, Naglalaro ng Taguan, Luksong-tinik, Bahay-bahayan At iba pang larong kapana-panabik Tulad ng panggagahasa Sa kalikasan habang tamad ang sanlibutan.
Subalit hindi pala, tila mahabang kuweba Pala ang tumambad sa aming mga mata pagkatapos Lumiko-liko ang paslit na kamera, At may namamahay na mga bukol Na tila stalactites at stalagmites– Hindi na maitago sa mata dahil Sa dambuhala nilang laki, at may tinik Na tumurok sa aking puso, hindi na maitatagong May kanser ang aking kapatid na si Baby at malala na ito. At nang matapos ang paglalakbay sa mahabang kuwebang Iyon ay inalalayan ko na ang ang aking kadugo Pabalik sa kaniyang silid, sabay pasok ng doktor At pinayuhan siyang huwag mawalan ng pag-asa.
Subalit noong hatinggabi na’y itinanong niya sa akin, Sa maputla niyang tinig, kung naaalala ko pa raw ba Noong kami’y mga bata pa at masayang naglalaro ng Taguan, Luksong-Tinik at Agawan Base? Hindi na raw ba pwedeng maulit iyon?
Ang Bulaklak at ang Alon
Sa aking palagay ay may malalim na pagkakaugnay ang bulaklak at ang alon.
Tubig ang sangkap ng alon na idinidilig sa bulaklak upang manatili itong sariwa, kaaya-aya.
Ang alon, kapag papalapit na sa dalampasigan ay tila namumukadkad din.
Para rin itong mga talulot na kumakaway, nagbibigay-pugay sa langit nang walang humpay.
Subalit kapwa nalalanta ang bulaklak at ang alon, kapwa lumuluha, humahalik sa lupa kapag kinapos na ng hininga, pumapanaw nang payapa.
Sampayan
Maraming isinasampay sa bakuran ng Philippine General Hospital: sando at shorts, t-shirts at briefs, at marami pang iba.
Sandali lang si Baby doon, Subalit maraming shorts, briefs At iba pang mga damit ang aking naisampay.
Ang katawan ni Baby ay matagal na ring nakasampay sa mga tubong nagpapahaba lang ng kaniyang buhay, pinanatili siyang sariwa kahit matagal nang minantsahan ng kanser ang kaniyang katawan.
Sa labas ng ospital, tatambad ang kanser ng lipunan. May mga bayarang babae, ang mga hinihithit ay di matapos-tapos ang sindi, ang mga buhay ng minamahal ay nakasampay sa kanilang maninipis na tila alambreng kasuotan, babad sila sa alipusta ng lipunan.
Gabi-gabi akong nagpatuyo nang si Baby ay sumakabilang-buhay
Si Amadeo M. Mendoza ay nakapaglathala na sa Likhaan Anthology of Best Filipino Poems, taong 2001. Nagsusulat din ng mga tula sa wikang English na nalathala sa iba’t ibang pahayagan. Dating literature instructor sa University of Santo Tomas.