Tula ni FLORENTINO T. COLLANTES I. May isang aliping nakatanikala na ibinibilanggo sa loob ng lungga, sa ininot-inot at pagtitiyaga niloob ng Diyos na makakawala. Ang unang ginawa’y nagtasgo sa bundok at sa tanikala’y bato ang lumagot, sa puno ng kahoy ay biglang lumuhod ang pasasalamat dinasal sa Diyos. Sa matinding pagod, matapos magdasal sa lilim ng kahoy himbing na nahimlay, walang ano-ano siya’y nagulantang sa ungol ng hayop na umaatungal. Tinunton sa gubat ang ungol at daing hanggang sa makita kalagimlagim, isa palang leong nahulog sa bangin ang paa’y nasubyang ng mga patalim. II. Tinulungan niyang umahon ang leon sa kinahulugang malalim na balon, binunot ang subyang na nangakabaon ginamot ang sugat, saka pinainom. Ang hayop man pala na ubod ng lupit napaamo rin ng pusong malamig, mabangis na leon ay naging mabait lumuhod sa tao’t sa paa’y humalik. Ang leon man pala na hari sa bundok marunong tumingin ng utang na loob sa taong nagligtas payukong naglingkod mistulang alipin na susunod-sunod. Namuhay sa bundok ang tao at leon nagmahalan silang may ilan ding taon, at ang buhay nila sa ginayon-gayon pinaghiwalay rin sila ng panahon. III. Ang tao’t ang leon nang magkahiwalay kapuwa inabot ng kapahamakan, ang aliping takas nadakip na naman sa lunggang madilim muling inilagay. At ang naghahanap na ulilang leon ay nahulog naman sa isang patibong, at ang napagbigya’y isang emperador sa haulang bakal doon ikinulong. Naging kahatulan sa tao’y patayin sa gitna ng plasa sa pistang darating, ilaban sa hayop nang upang silain sa tiyan ng gutom doon na malibing. Ginutom ang leon at hindi binigyan nang kahi’t na ano sa kinalalagyan, kaya pag may tao na napagmamasdan pag angil, ang ngipin ay inililitaw. IV. Dumating ang pistang kapanapanabik sa dami ng tao ang plasa’y nagsikip, kabilang ang hari sa mangagmamasid sa taong lalaban sa leong mabangis. —Ayan na ang tao, — ang sigaw ng lahat, — Iyan ang lalaban sa leong marahas!, haula nang buksa’t ang leo’y lumabas nabingi ang hari sa mga palakpak. Taong sisilain ay biglang humanda sa pagdating nitong leong maninila, nang sasagpangin na’y biglang nagsalita ang gutom na leo’y napahintong bigla. Sa halip managpang ang leo’y yumuko humalik sa paa ng abang bilanggo, at ang tao nama’y lumuhod, naupo niyakap ang leong hindi makakibo. V. Ang sangkaharia’y nataka’t namangha at ang hari naman sa awa’y naluha, may puso rin pala kahi’t maninila kung ang sisilai’y ang nagkawanggawa. Ito palang leo’t ang taong lumuhod ay sila rin yaong nagsama sa bundok, nilimot ang bangis ng leong dayukdok dahil sa pagtanaw ng utang na loob. Sa malaking habag nitong emperador ay pinawalan na ang tao at leon, ang pagmamahalang katulad daw ng noon ay dapat lumagi sa habang panahon. Nariyan ang isang gintong halimbawa na dapat makintal sa puso at diwa, sa pinakahayop pag ikaw’y naawa may gantimpala ka sa Poong Bathala.
