Kuha

1

Tuwing kinukuhanan ako ng litrato, muhi

kong tinitingnan ang sarili pagkatapos

ipakita ang hitsura ng ngiting hindi matimpla.

Sa mga lumang klas piktiyur at matatandang

larawan ng aking pagkabata, walang matinong

mukha ang mga dating ako na dumaa’t nagdaan na.

Sabi ng mga pilosopo, taksil daw ang mga alaala,

’pagkat madali nitong malimot ang sayá’t lungkot

na nais at ninanais gunitahin ng panahon.

Mungkahi naman ng mga siyentipiko, mapanlinlang

ang pagkawing sa mga ito, ’pagkat pinupunan natin

ng mga bula ang puwang sa gunitang nais at ninanais balikan.

2

Nang magregalo ka ng kamera sa kaarawan

ng aking pagtanda, sinuway ko ang kumpas

ng mga dati kong gawi’t kinamumuhian.

Sinubok ko na intindihin ang silaw sa bawat pagpitik—

sa walang katapusang pagkuha’t pagngiti. Balewala ngayon

sa akin ang kupas kong damit, ang buhaghag kong buhok,

at ang bitak-bitak na ngipi’t ngiting sa galak ay alanganin.

Kahit hindi ako potograpo’t kahit hindi marunong sumipat

ng tamang anggulo, sinubok kong palinawin ang malabo’t

lumalabong mga kuha. Sa likod nitong kamera’y mayroong

kuwadro ang bawat kanto ng iyong mukha. Dito sa isang banda,

kahit taksil at mapanlinlang ang mga alaala’y nais ko pa ring makatanda.