Bangin Ng Pag-ibig
Kapain mo ang lalim
Ng hindi masukat na bangin.
‘wag mong hayaang dumampi
ang ‘yong mga paa sa bingit ng pagkalunod.
Dahil tíla isang buháy na hukay
ang nakapalibot sa ‘yo.
Isipin mo na lang kung nakalulunod ang pag-ibig
ay may pag-ibig bang nais makasákit?
Isipin mo ang pag-ibig at ito’y nasa puso,
Ngunit kung isasapuso ang pag-ibig
hindi ba’t lagi nitóng kinakapa ang isip?
Hindi maaaring nag-iisa ang umiibig.
Dahil hindi na lingid, na kung sa gamugamo ihahambing,
Di ba’t kamatayan ang magmahal sa nakabibighaning gasera?
Kayâ kung iibig,
Ay tiyaking hindi nitó tutunguhin ang panganib.
Dahil ang pag-ibig ay dapat sa matamis na altar,
At hindi sa bangin ng sugat kamatayan.
Paano siyang nagmamahal?
Para lang nagluluto,
Sinasangkutsa ang sangkap,
Pinanunuot sa karne ang timpla,
Binabalanse ang alat,
Binubudburan ng tamis ang pait;
Ng pagmamahal.
Lalasahan ‘pag nagtagal-tagal,
At kung sakto na ang timpla,
Hihintayin na lang lumambot ang pagnanasa,
Hahaluan ng sayá,
Hahalukayin ang gálit at pagdududa,
At kapag tiwala’y naluto na,
Ihahain na sa pinggan,
Ng maging handang iaalay sa iba.
